Nas islas Salomón, no sur do Pacífico, algúns dos habitantes practican unha forma única de tala de árbores. Si unha delas é demasiado grande pra ser talada cunha machada, os nativos fan caelo a gritos (non teño a man o artigo, pero xúrovos que o lín). Os lenhadores con poderes especiais súbense ás árbores exactamente na alvorada e, sen máis, lles gritan con toda a forza dos seus pulmóns. O farán tódalas mañás durante trinta días ata que a árbore morra e se derrumbe. A teoría é que os gritos matan ao espírito da árbore. Según os aldeáns, sempre da resultado.
Ai, eses pobres inocentes inxenuos! Que extranos e encantadores costumes os da selva! Gritarlles ás árbores, vaia cousa. Que primitivo! Lástima que non teñan as ventaxas da tecnoloxía moderna e a mentalidade científica.
E eu? Eu grítolle á minha muller. E grítolle ao telefono e á segadora do céspede. E tamén á televisión e ao periódico, e aos meus fillos. Incluso dise que sacudín o punho e lle gritei ao ceo algunha que outra vez.
O vecinho grítalle ao seu coche. E este verán oínlle gritar a unha escada case toda unha tarde. Nós, a xente educada, civilizada, urbana e moderna, lles gritamos ao tráfico e aos árbitros, e as facturas e aos bancos, e as máquinas... sobre todo ás máquinas. As máquinas e os parentes lévanse a maior parte deses gritos.
E non sei que gañamos con iso. As máquinas e as cousas seguen no seu sitio. Nin sequera darlles patadas ás veces serve pra nada. En canto ás persoas, os de Salomón poden apuntarse un tanto. Gritarlles ás cousas vivas pode facer que morra o espírito que hai nelas. Os paos e as pedras poden romper os nosos ósos, pero as palabras rompen os nosos corazóns.
Robert Fulghum
Enorme.
ResponderExcluir