quinta-feira

LA CAÍDA

Lo cierto es que, después de estudiarme mucho logré descubrir la duplicidad pro­funda del ser humano. Comprendí, a fuerza de hurgar en mi memoria que la modestia me ayudaba a brillar; la humildad, a vencer y la virtud a oprimir. Hacía la guerra por medios pací­ficos y obtenía, finalmente, gracias al desinterés, todo lo que deseaba. Por ejemplo, nunca me quejaba de que se olvidaran de la fecha de mi cumpleaños: Incluso sorprendía, y causaba una cierta admiración, mi discreción al respecto. Pero la razón de mi desinterés era aún más discreta: Deseaba que se olvidaran de mí con el objeto de poder compadecerme. Muchos días antes de la fecha, gloriosa entre todas y que yo conocía muy bien, me mantenía al acecho, atento a que no se me escapara nada que pudiera recordársela a aquellos con cuyo olvido con­taba yo. Cuando mi soledad que­daba bien demostrada, podía entonces abandonarme a la delicia de una viril tristeza.

Ciertas mañanas, mientras estudiaba mi proceso, llegaba a la conclusión de que yo sobresalía, ante todo, en el desprecio. Aquellos a quienes más fre­cuentemente ayudaba eran aquellos a quienes más despreciaba. Cortésmente, con una solidaridad llena de emoción, escupía todos los días a la cara de todos los ciegos.

Francamente, ¿hay una excusa para ello? Hay una, pero tan miserable que ni siquiera puedo aducirla. En todo caso, es esta: nunca pude creer pro­fundamente que los asuntos humanos fueran cosas serias. ¿Dónde estaba lo serio? No lo sabía. Sabía sólo que no estaba en todo lo que veía y que se me mani­festaba únicamente como un juego divertido e im­portuno. Hay realmente esfuerzos y convicciones que nunca he comprendido. Siempre miré con asombro y con ciertas sospechas a esas extrañas criaturas que morían por dinero, se desesperaban por la pérdida de una posición o se sacrificaban por la prosperidad de sus familias. Yo comprendía mejor a aquel amigo a quien habiéndosele metido en la cabeza dejar de fumar, consiguió efectivamente lo que se había propuesto, a fuerza de voluntad. Una mañana abrió el periódico, leyó que había estallado la primera bomba H, se enteró de sus admirables efectos y , sin dilación alguna , se fue al estanco.


(Fragmento extraído de "La caída" de Albert Camus)


terça-feira

A ESTELA: 6. A ASAMBLEA

Ao parecer todos levaban insignias. Todos formaban un único grupo, tanto os do bando da dereita coma os da esquerda, aparentemente opostos, e tamén observou a mesma insignia na lapela do xuíz de instrución, o cal, coas mans no regazo, miraba tranquilamente a situación da asamblea. "Ah, moi ben, exclamou K., e levantou os brazos, porque aquél súbito descubrimento necesitaba espazo; vexo que todos sodes funcionarios, sodes esa panda de xente corrompida contra a que me dirixin, acudistes en masa para escoitar e fisgar, aparentastes formar bandos opostos, e un dos bandos aplaudía para poñerme a proba. Queriades aprender a forma de enganar a un inocente! Non vos foi inútil a vosa comparecencia, agradouvos o feito de que alguén esperase de vos a mesma defensa da inocencia, ou acaso... "Sóltame o che dou un...!", gritou K., dirixíndose a un anciano tremeroso que se estaba a acercar demasiado, "... ou acaso aprendestes realmente algo. Se e así que vos aproveite o voso traballo". Tomou áxilmente o seu chapeu, que estaba no extremo da mesa, e, entre o silencio xeral da sala (un silencio producido en todo caso polo máis completo desconcerto), abriuse paso cara a saída. Pero ao parecer o xuíz de instrución foi máis rápido que K., porque xa o esperaba na porta. "Un momento", dixo el. K. detívose, pero non mirou ao xuíz de instrucción, senón á porta, cuxa aldraba agarrára xa. "Só quería facerlle observar, dixo o xuíz de instrución, que hoxe perdeu vostede -e probablemente aínda non teña conciencia de elo- a vantaxe que, en calquera caso, representa un interrogatorio para o arrestado". K. riu sen deixar de mirar á porta. "Canallas!, gritou, podedes quedar con todos os vosos falsos interrogatorios". Xirou a aldraba e baixou correndo a escaleira. Tras el alzouse o tumulto na asamblea que, de novo, volveu a animarse.

F. Kafka, Der Prozess
(Fragmento)