quinta-feira

¿Como adelgazar en una semana?









F.T. Hay muchos malentendidos en torno a la palabra suspense. A menudo a explicado usted en sus entrevistas que no debe confundirse sorpresa y suspense y volveremos sobre ello, pero mucha gente cree que hay suspense cuando hay un efecto de miedo...






A.H. Por supuesto que no. Volvamos a la telefonista del film "Easy Virtue"; esta escucha al hombre y a la mujer, a los que no mostramos nunca y que hablan de matrimonio. Esta telefonista estaba llena, cargada de suspense ¿La mujer que está al otro extremo del hilo aceptará casarse con el hombre que la llama? La telefonista quedó muy aliviada cuando la mujer dijo que si y se terminó su propio suspense. Este es, pues, un ejemplo de suspense independiente del miedo.






F.T. Sin embargo, la telefonista temía que la mujer se negara a casarse con el joven, aunque en definitiva, esto no era angustia. ¿Es suspense la prolongación de una espera?






A.H. En la forma corriente de suspense, es indispensable que el público esté perfectamente informado de los elementos en presencia. Sino, no hay suspense.






(...)






F.T. Quisera pedirle que precisara ahora la distinción que debe hacerse entre suspense y sorpresa.






A.H. La diferencia entre el suspense y la sorpresa es algo muy simple y hablo de ella muy a menudo. Sin embargo en las películas frecuentemente existe una confusión entre ambas nociones.






Nosotros estamos hablando , acaso hay una bomba debajo de esta mesa y nuestra conversación es muy anodina, no sucede nada especial y derrepente: boom, explosión. El público queda sorprendido, pero antes de estarlo se ha mostrado una escena completamente anodina, desprovista de interés.






Examinemos ahora el suspense, la bomba está debajo de la mesa y el público lo sabe, probablemente porque ha visto que el anarquista la ponía. El público sabe que la bomba estallará a la una y sabe que es la una menos cuarto (Hay un reloj en el decorado); La misma conversación anodina se vuelve de repente muy interesante porque el público participa en la escena. Tiene gana de decir a los personajes que están en pantalla: "No deberías contar cosas tan banales; hay una bomba debajo de la mesa y pronto va a estallar".






En el primer caso se ha ofrecido al público quince segundos de sorpresa. En el segundo caso le hemos ofrecido quince minutos de suspense...












("Le cinema selon Hitchcock"- F. Truffaut)
















EL RESPLANDOR

es posible
cuando
miras
fijamente y a los ojos
a alguien
- dijo él, fijamente;
y sonrió
respondiendo a la sonrisa
de su amigo.

Pero el amigo

cambió el gesto
al ver que
ahora él
quería controlar
su pensamiento.

sábado


Nas islas Salomón, no sur do Pacífico, algúns dos habitantes practican unha forma única de tala de árbores. Si unha delas é demasiado grande pra ser talada cunha machada, os nativos fan caelo a gritos (non teño a man o artigo, pero xúrovos que o lín). Os lenhadores con poderes especiais súbense ás árbores exactamente na alvorada e, sen máis, lles gritan con toda a forza dos seus pulmóns. O farán tódalas mañás durante trinta días ata que a árbore morra e se derrumbe. A teoría é que os gritos matan ao espírito da árbore. Según os aldeáns, sempre da resultado.

Ai, eses pobres inocentes inxenuos! Que extranos e encantadores costumes os da selva! Gritarlles ás árbores, vaia cousa. Que primitivo! Lástima que non teñan as ventaxas da tecnoloxía moderna e a mentalidade científica.
E eu? Eu grítolle á minha muller. E grítolle ao telefono e á segadora do céspede. E tamén á televisión e ao periódico, e aos meus fillos. Incluso dise que sacudín o punho e lle gritei ao ceo algunha que outra vez.
O vecinho grítalle ao seu coche. E este verán oínlle gritar a unha escada case toda unha tarde. Nós, a xente educada, civilizada, urbana e moderna, lles gritamos ao tráfico e aos árbitros, e as facturas e aos bancos, e as máquinas... sobre todo ás máquinas. As máquinas e os parentes lévanse a maior parte deses gritos.
E non sei que gañamos con iso. As máquinas e as cousas seguen no seu sitio. Nin sequera darlles patadas ás veces serve pra nada. En canto ás persoas, os de Salomón poden apuntarse un tanto. Gritarlles ás cousas vivas pode facer que morra o espírito que hai nelas. Os paos e as pedras poden romper os nosos ósos, pero as palabras rompen os nosos corazóns.

Robert Fulghum

terça-feira

EL GRAN SER


 La primera vez, mucho más potente que el brebaje que me tomé en Lima, la ayahuasca se puede embotellar y transportar y no pierde su potencia, siempre que no fermente. La botella tiene que estar bien cerrada. Bebí una taza. Mejunje un poco viejo, tenía varios días y estaba también un poco fermentado. Me recosté y después de una hora (en choza de bambú, junto a la cabaña donde el Maestro cocina)empecé a ver o sentir lo que me pareció el Gran Ser, o una especie de sensación de Ello, que se aproximaba como una gran vagina mojada. Me recosté en ella durante un rato. La única imagen que te puedo describir es la de un gran agujero negro como de Nariz de Dios a través del cual me asomé a un misterio, y el agujero negro rodeado de toda la creación (especialmente serpientes de colores)todo ello real.

 Me sentí un poco como lo que esa imagen representa, de tan real como era la sensación.

 El ojo es imagen imaginaria, para dar vida al cuadro. También una gran sensación de placer en el cuerpo, nada de náuseas. Duró en diferentes fases unas dos horas (a las tres horas los efectos se habían disipado). La fantasía duró desde tres cuartos de hora después de beber hasta dos horas y media más tarde, más o menos.
Allen Ginsberg