O TESTAMENTO DO PAPEL

Rematou o meu tempo nesta era de ce.pe.ús, chips e demáis. O meu medio desertou, evolucionou en certo sentido pasando do físico a algo tan abstracto coma o virtual.
Que tristeza a de non sentir endexamáis, nin sequera o que me prestas. Infinidade de situacións, sensacións, emocións e perspectivas. Reflexións, creacións e expresións. Impresións, ideas inalcanzables, ficticias, absurdas e ata delirantes que crean outro universo máis que me fías e que eu gardo coma una xoia, en contra do tempo.
E expreso: Non hai nada máis triste que rematar vacío, coma nos inicios: en branco; ou ser unha enésima copia por moito valor que esta teña. Fai un esforzo, as ideas nin son túas nin miñas aínda que as garde: son de todos[...]. Todo é un préstamo, e a verdade é que cando ma entregas síntome vivo e singular. Agora xa expreso algo: a Idea. Este é o meu patrimonio. Este é o meu testamento.