Droga=vida

Cando tes moza ou che gusta alguén eres todo flores, mariposas e margaridas. Isto ten un pequeno inconveniente, pode ser nocivo para a saúde. Refírome: “esta festa dos sentidos”, pode chegar a causar unha dependencia “non aconsellable”. Coma cando teus pais che falan na recén chegada adolescencia -bendita sexa- dos canutos e a súa relación coa “mala” vida ou mellor dito, coa OUTRA VIDA (visto a modo trainspotting)
Unha dependencia física, platónica, eu que raios sei; quen nega que non chegue incluso a provocar incluso dependencia química cal heroinómano dos seus picos? Seica índa non hai estudos científicos sobre esto.
Unha droga

Ben, as drogas pois, coma outras moitas das delicias, marabillas e exóticos placeres deste incríble mundo están betadas política e socialmente por sabe deus que estúpidas razóns (tradicións, imposicións) das cales índa non somos capaces de quitarnos denrriba.

O que quero decir… o que quero decir índa non o sei moi ben, o que intento expresar semella un sentimento; de rabia, de noxo, de impotencia, de contradicción… de quen carallo son para decirnos ou betarnos isto ou aquilo?
Que non nos fodan máis, creo que xa chegou dabondo, e créoo firmemente. Créoo cando vou pola rúa, por Vigo, vendo caras que xa non din nada, cacholas nas que xa non entra nin sae nada. Quizáis porque lle betaron ou prohibiron xusto esas cousas que máis lles gustaban, se cadra porque lles quitaron esas cousas das antes faladas.
Créoo firmemente, que a estas persoas lles quitaron moito, e disto si que hai estudios aínda que non saían á luz na televisión estatal ou nas de Berlusconi, tanto ten.
Cando vas pola rúa e ves moitas destas caras, preocúpaste, tes medo de que poidan chegar a contaxiarte (non coma a “gripe A”) , a betarte, a cohibirte e a facer que ti tamén sexas outro máis, ser outra vaca no millo.

Non sei porque empecei polo tema do amor, pode que sexa algo personal neste momento da miña vida. Pero creo tamén que agora mesmo pode ser un tema gracias ao cal sobrevivo, gracias ao cal estou inmune momentáneamente desa enfermidade presente nas rúas que está sen diagnosticar , e a pesares de ser a máis grave de todas, sen diagnosticar… Que ao fin e ao cabo o de sobrevivir non cambiou, loitando por sobrevivir. Pois ao carallo con sobrevivir, eu quero vivir.

Por sorte enamorarse aínda é legal, aínda non está betado. Pero tende coidado, que de momento para os que dirixen o cotarro seguimos a ser galiñas de granxa reprimidas, sometidas e que non fan ruído. Ese é o problema, non facemos ruído.
Ruído na rúa, ruído na escola, MOITO ruído cando estás a facer o amor, temos que facer ruído.
E de momento o amor aínda non está betado… eu só digo, enamoraivos, facede moito ruído. De dous en dous, de tres en tres, de catro en catro… todos xuntos. De Xan, de Raquel, de Sofía, de Román, de quen sexa, do mundo… pero todos xuntos.

ENAMORAIVOS